آزمایش پوستی سل یکی از رایج ترین روش ها در ایالات متحده برای تشخیص این بیماری می باشد. آزمایش پوستی با تزریق یک عصاره پروتئینی روی بازوی فرد صورت می گیرد. طی دو تا سه روز، فرد آزمایش شده برای سل باید به پزشک معالجه کند تا از وجود یا عدم واکنش مثبت در پوست اطمینان حاصل کنند. واکنش به این بیماری می تواند شامل سخت یا متورم شدن قسمت تزریق شده باشد. در واقع واکنش مثبت به این معناست که فرد به بیماری سل مبتلا شده است. برای تشخیص عفونت فعال راه های دیگری نیز موجود میباشد مانند: گرفتن عکس از قفسه سینه یا معینه جسمی از دیگر روشهای رایج برای تشخیص این بیماری می باشد. در کشورها و مناطقی که آمار مبتلایان به سل بالا می باشد، مانند هند، چین و اندونزی آزمایش خون در تشخیص سل موفق تر است.
آسیب‌های سیستم عصبی: از جمله بی‌حسی و سوزن‌شدن در پا و دست، مشکلات احتمالی با تعادل و اختلال شناختی
برای کاهش علائم سل ریوی از نبولایزر پالمیکورت استنشاقی استفاده می‌شود. مصرف همه داروها فقط با دستور پزشک و نسخه قانونی قابل خرید و مصرف هستند.
عفونت‌های ویروسی یا استرس‌های شدید عاطفی ایجاد‌شده یا برای اولین بار فعال می‌شود.
اکثر افراد مبتلا به بیماری سلیاک هرگز نمی‌دانند که به این بیماری مبتلا هستند. در واقع آسیب به روده بسیار آهسته است و علائم آن قدر متفاوت هستند که می‌تواند سال‌ها بعد در فرد مبتلا تشخیص داده شود.
افراد مبتلا به سندرم فرد سفت ممکن است نتوانند راه بروند یا حرکت کنند یا از ترک خانه بترسند زیرا سر و صدای خیابان می‌تواند باعث تشنج آنها شود.
[۷] افراد مبتلا به عفونت نهفته نیز درمان می‌شوند تا از ابتلای آنها به بیماری سل فعال در آینده جلوگیری شود.[۷۳] سازمان بهداشت جهانی درمان با مشاهده مستقیم را توصیه می‌کند. در این روش درمانی، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، مصرف دارو توسط فرد را مشاهده می‌نماید. هدف، کاهش تعداد افرادی است که آنتی‌بیوتیک‌ها را به‌طور مناسب مصرف نمی‌کنند.[۷۴] با این حال، شواهد برای حمایت از درمان با مشاهده مستقیم، ضعیف است.[۷۵] روش‌هایی که به مردم یادآوری می‌کند که درمان بسیار مهم است، مؤثر می‌باشند.[۷۶] شروع جدید[ویرایش]
● سایر عفونت‌ها، بیماری‌ها و شرایط بهداشتی نیز می‌توانند عفونت سل را پیچیده کنند، زیرا دسترسی کافی به مراقبت‌های پزشکی وجود ندارد.
این لکه‌ها بخش‌هایی از ریه را نشان می‌دهند، که با بیماری سل درگیر شده‌اند.
مهم ترین عامل مستعد یا « ریسک فاکتور» ابتلا به این بیماری جنسیت است و این بیماری در زنان شش برابر مردان مشاهده شده است. عوامل هورمونی در زنان از عوامل مستعد کننده در آنها برای ابتلا به این بیماری یعنی لوپوس است.
● سفر به مناطقی با میزان بالای سل نیز می‌تواند خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش دهد. این مناطق عبارتند از:
در سال ۱۹۴۶، تولید آنتی‌بیوتیک استرپتومایسین، درمان مؤثر و درمان سل را به یک واقعیت تبدیل کرد. قبل از اینکه این دارو معرفی شود، تنها درمان به جز آسایشگاه‌ها مداخله جراحی بود. روش پنوموتوراکس، ریه آلوده را کلاپس و بی‌حرکت می‌کرد تا به آن «استراحت» دهد و امکان درمان ضایعات سلی را فراهم نماید.[۱۱۲] پیدایشسل مقاوم به چند دارو، دوباره جراحی را به عنوان گزینه‌ای از استانداردهای قابل‌قبول مراقبت در درمان عفونت سل معرفی کرد. مداخلات جراحی کنونی شامل حذف پاتولوژیک حفره‌های قفسه سینه (تاول) در ریه‌ها برای کاهش تعداد باکتری‌ها و برای افزایش در معرض دارو قرار گرفتن باکتری‌های باقی‌مانده در جریان خون میباشد.
با این حال، این بیماری یک تهدید قابل توجه برای بهداشت عمومی بیماری سل مزمن باقی ماند. هنگامی که شورای تحقیقات پزشکی بریتانیا در سال ۱۹۱۳ تشکیل شد، تمرکز اولیه آن، تحقیقات بر سل بود.[۱۱۱]
● اگر از آزمایش پوست یا خون نتیجه مثبت گرفتید، پزشک احتمالاً برای بررسی نقاط کوچک خاصی در ریه‌ها، عکس رادیوگرافی قفسه سینه تجویز می‌کند.